برای دوستی که به قول خودش چند وقتی هست که فاز مرگ گرفته و از نظرخودش مرگش ترسناک بود تو ذهنش:
 از کتاب ناتور دشت :

امیدوارم اگه واقعاً مُردم، یه نفر پیدا شه که عقل تو کله‌اش باشه و پرتم کنه تو رودخونه، یا نمی‌دونم، هر کاری بکنه غیر گذاشتن تو قبرستون. اونم واسه این‌که مردم بیان و یکشنبه‌ها گل بذارن رو شکمم و این مزخرفات. وقتی مُردی گل می‌خوای چی‌کار؟

ناتور دشت/جی. دی. سلینجر

اسمایل چشمک ;)